Haar portretten zijn een samenkomst van herinnering, lichaamstaal en liefde. De eerste keer dat je je kind vasthield of die ene zomerdag toen je met oma de eendjes ging voeren. Geluk en liefde vertalen zich natuurlijk in gezichtsexpressie. In haar werk voert dit echter niet de boventoon. Zij is meer geinteresseerd in de subtielere vertaling hiervan: de lichaamstaal. De details in de gezichten worden om die reden bewust weggelaten, zodat er een sferisch beeld ontstaat, dat de herinnering weerspiegelt maar er ook een droomachtige laag aan toevoegt.